- Wprowadzić standard zeroemisyjnego budynku: potrzebujemy masowego wnoszenia takich konstrukcji od 2025, a dla istniejących budynków optymalnej termomodernizacji. Dodatkowo, biorąc pod uwagę zmianę klimatu oraz wzrost standardów ochrony cieplnej budynków, należy się spodziewać, że w niedługiej perspektywie większym wyzwaniem niż ogrzewanie budynków będzie usuwanie z nich nadmiaru ciepła, szczególnie w okresie letnim i przejściowym. Zatem planując budowę lub modernizację budynku, należy rozpatrzyć systemy i rozwiązania technologiczne pozwalające na eliminację problemu jego przegrzewania.
- Wprowadzić obowiązek instalacji fotowoltaiki w każdym nowym budynku jednorodzinnym (jeśli to możliwe). Przyjęcie polityki maksymalnego wykorzystania potencjału OZE w budownictwie, np. poprzez obowiązek montażu instalacji fotowoltaicznej lub ogrzewania słonecznego w każdym budynku korzystającym z indywidualnego źródła ciepła. Dzięki temu celowi obywatele będą też mogli bezpośrednio partycypować w rewolucji energetycznej.
- Wprowadzić zakaz stosowania węgla do ogrzewania budynków najpóźniej do 2030. Emisja gazów cieplarniach w sektorze budownictwa związana jest przede wszystkim z produkcją ciepła do ogrzewania i przygotowania ciepłej wody użytkowej w oparciu o paliwa kopalne, głównie węgiel kamienny. Dotyczy to zarówno źródeł ciepła systemowego (kotłownie, elektrociepłownie), jak i lokalnych budynkowych źródeł ciepła z milionami „kopciuchów”. Kluczowym wyzwaniem w procesie osiągnięcia neutralności klimatycznej budownictwa w Polsce jest więc w pierwszej kolejności odejście od węgla w lokalnych źródłach ciepła. Równolegle należy prowadzić proces dekarbonizacji ciepłownictwa oraz sektora elektroenergetyki.
- Przeznaczyć 100% dochodów z unijnego systemu ETS na cele klimatyczne z priorytetem dla termomodernizacji budynków. Kluczowym rozwiązaniem dla realizacji niskoemisyjnej transformacji budownictwa jest wdrożenie efektywnych mechanizmów finansowania z wykorzystaniem m.in. wpływów z systemu ETS, funduszy z nowej perspektywy finansowej Unii Europejskiej, funduszy krajowych oraz mechanizmów podatkowych.
- Równoważnie traktować kwestię poprawy jakości powietrza i klimatu w programie „Czyste Powietrze”. Jeśli chcemy mieć pewność, że pieniądze inwestowane dziś w program „Czyste powietrze” zwrócą się nie tylko w postaci tytułowego czystego powietrza, ale także zmniejszonych emisji gazów cieplarnianych z sektora budynków, konieczne jest połączenie strategii programu z polityką efektywności energetycznej i wsparcia OZE. W ramach programu powinniśmy wspierać odnawialne źródła energii, a nie zamieniać jedne paliwa kopalne (węgiel) na inne (gaz). Wymiana tzw. “kopciuchów” na piece gazowe, nadal oznacza wysokie emisje i kolejne wyzwania transformacyjne w przyszłości. Zeroemisyjny sektor budynków wymaga koordynacji wielu programów wsparcia (OZE, termomodernizacji, likwidacji smogu itp.).
Menu
